Op 1 oktober 2002 is de partiële herziening van de zedelijkheidswetgeving in werking getreden. De kinderpornografiebepaling is aangescherpt, de extraterritoriale rechtsmacht is verruimd, en andere vormen van seksuele uitbuiting van minderjarigen zijn strafbaar gesteld. Met deze wetswijziging beoogt de minister van Justitie een betere bescherming te bieden tegen seksueel misbruik van minderjarigen en andere kwetsbare groeperingen. Dit rapport bevat de resultaten van een evaluatie van de wetswijziging.
Een effectstudie van een wet die twee tot drie jaar van kracht is, is niet eenvoudig. De wet heeft in de praktijk nog maar een beperkte werking kunnen hebben. Voor dit onderzoek zijn dan ook uiteenlopende bronnen benut: cijfermatige registraties, een analyse van schriftelijke bronnen (de wettekst, jurisprudentie en literatuur) en interviews met actoren uit verschillende geledingen van de strafrechtketen. Ook heeft dossieranalyse aangaande kinderpornografie plaatsgevonden.
Een van de conclusies uit het onderzoek is dat de beoogde verbetering van bescherming van kinderen tegen vormen van seksueel misbruik in gang lijkt te zijn gezet. Kinderporno wordt vaker vervolgd en berecht, maar veranderingen in afdoening zijn moeilijk direct aan de wetswijziging toe te schrijven. Digitale mogelijkheden leiden tot bredere verspreiding van kinderpornografisch materiaal, er is vaker sprake van zeer ernstig kinderpornografisch beeldmateriaal en de opvattingen over kinderporno zijn gewijzigd. Strafvorderlijke en organisatorische knelpunten maken dat de aanpak van producenten en pedofiele netwerken achterblijft op de aanpak van de eindgebruiker. De toekomst moet uitwijzen of nieuwe vormen van seksueel misbruik van minderjarigen en andere kwetsbare groepen door de huidige wetgeving worden gedekt.