Waarom is het nog steeds zo moeilijk om een meer gewenste verdeling van de zorg voor kinderen en beroepsarbeid tussen de seksen te realiseren? Waarom hebben beleidsmaatregelen tot dusver nog niet het gewenste resultaat opgeleverd? In deze publicatie en dissertatie stelt Sima Nieborg dat de benodigde kennis om tot verandering te komen op zichzelf een probleem is.
Er wordt stilgestaan bij de objectkeuze in onderzoek naar zorg en arbeid en het daaruit voortvloeiende verschijnsel van ongewenste neveneffecten van beleidsinterventies. Gepoogd wordt een onderzoeksbenadering te vinden die meer recht doet aan het feit dat vrouwen en mannen in gezinnen onderdeel vormen van een sterk interactief georganiseerde omgeving. Hierbij denkt de auteur niet zozeer in algemene ingrepen, maar in het versterken van de daadkracht van diverse betrokken partijen, zoals ouders, organisaties in de sociale infrastructuur, sociale partners en de overheid.
n deze benadering kunnen op basis van het oplossend handelen van deze partijen instructies worden gevonden die ieders actorschap versterken en leiden tot het ontstaan van nieuwe waardengemeenschappen of collectieven. In deze collectieven is de interactie zodanig, dat men elkaars doelen of perspectieven ondersteunt. Een communicatie- of ontschottingsscenario zou het ontstaan van dit soort collectieven kunnen bevorderen.