Steeds vaker staan er verhalen in de krant over dramatische gebeurtenissen in problematische gezinnen. Telkens als zich dergelijke tragedies afspelen ontstaat een discussie of de eerder gegeven signalen wel voldoende serieus zijn genomen. Ondanks dat buren en familie zagen aankomen dat er iets mis kon gaan en ongeacht de hulpverleners die betrokken waren, liep het toch mis. Dit roept de vraag op hoe hulp effectiever ingericht kan worden. Wat gaat er mis? Waarom hebben de gezinnen zelf het gevoel dat hun roep om hulp niet is herkend? Hulpverleningsinstellingen zoeken naar een betere afstemming, coördinatie en continuïteit van de zorg. De gezinnen willen echter niet zozeer een betere afstemming van hulpverlening, maar een rigoureuze versimpeling van de gehele aanpak. Hun oplossingen gaan vooral over de houding en werkwijze van hulpverleners en hulpverleningsinstellingen.
Het onderzoek Gezinnen in onbalans is een verkennende studie. In vijf gezinnen is nagegaan hoe zij problemen kenbaar maken en op welke wijze hiermee door de omstanders en hulpverleners wordt omgegaan. Er is zowel gesproken met de gezinnen zelf als met mensen die direct betrokken zijn bij gezinnen die hebben gezocht naar hulp. Om hulp effectief op de gezinnen in problemen af te stemmen is allereerst inzicht nodig in hoe zij de eerste signalen afgeven. Dan pas is een aanbod te realiseren dat aansluit op de problemen waarmee deze gezinnen te maken hebben.
Dit onderzoek is uitgevoerd in opdracht van de Provincie Limburg en de Gemeente Roermond. Het maakt deel uit van het brede inspectie-onderzoek naar Ketenkwaliteit in de Jeugdvoorzieningen dat is uitgevoerd door de Inspectie Jeugdhulpverlening en Jeugdbescherming, de Inspectie voor de Gezondheidszorg, de Inspectie van het Onderwijs en de Inspectie Openbare Orde en Veiligheid en het Verwey-Jonker instituut.