Het sociaal-cultureel werk in Rotterdam kan bogen op een lange traditie. Ontstaan binnen verzuilde verhoudingen kreeg dit werk de afgelopen tien jaar te maken met de decentralisatie van welzijnsbeleid en, specifiek in Rotterdam, met de deelgemeentevorming. Voor de Vereniging Stadsmerk, een vereniging van directeuren van wijkwelzijnsinstellingen in Rotterdam e.o., vormde dit de aanleiding om het Verwey-Jonker Instituut te vragen onderzoek te doen naar de positie en functie van dit werk.
Gebleken was namelijk, dat smaakmakende projecten weliswaar binnen het sociaal-cultureel werk hun voedingsbodem hadden, maar dat dit niet automatisch leidde tot meer profilering van het werk zelf. Gui van Hooijdonk en Ad Raspe gingen op zoek naar de eigenheid van het werk: door coördinatoren van instellingen te interviewen; door bij projecten binnen het werk hun licht op te steken; door onder werkers een schriftelijke enquête te houden; door over de aldus opgedane informatie met mensen die met dit werk bemoeienis hebben, de discussie aan te gaan.
De onderzoekers hebben zich bij hun zoektocht laten leiden door het concept van de lerende organisatie, dat uitgaat van de noodzaak, dat organisaties zich binnen een permanent veranderende omgeving kunnen handhaven. Sociaal cultureel werk kan, zo bleek, worden opgevat als het innovatief werken aan de samenleving in aansluiting op de leefwereld. Als zodanig heeft dit werk van doen met de lokale dimensie van de verzorgingsstaat. Vanuit dit uitgangspunt zijn de onderzoekers op zoek ge- gaan naar theoretische gezichtspunten, die de positie van dit werk nader kunnen verhelderen.