Dit boek gaat over de emancipatie van tweede generatie vrouwen van Marokkaanse en Turkse herkomst, over hun levensplan en hoe dat vorm krijgt in de praktijk. Welke keuzen maken zij, onder invloed van welke sociale en culturele processen? Hoe kan het emancipatiebeleid aansluiten bij hun ambities en noden? Voor het beantwoorden van deze vragen is gesproken met zestig jonge moeders, onder wie tien autochtoon-Nederlandse.
Het onderzoek laat een duidelijke emancipatietrend zien. Naast de rol van echtgenote en moeder krijgt die van autonome werkende vrouw een meer gelijke plaats. Dit geldt nog meer voor de volgende generatie meisjes. Toch bestaat er nog een afstand tussen ideaal en praktijk. Zo zijn het huwelijk, de gezinsvorming en de zorgrol veel vanzelfsprekender in het levensplan dan participatie in arbeid. Sommigen stellen het moederschap uit om meer autonomie te winnen en participatiekansen te vergroten. Komen er eenmaal kinderen, dan wordt het zorgen prominent. Daarnaast werkt het ‘rekening houden met anderen’, zoals (schoon)ouders, ‘de gemeenschap’ en de partner, nogal eens remmend. Daarbij komt dat de ervaring van uitsluiting als lid van een minderheidsgroep individuele emancipatie kan belemmeren. De onderzoekers concluderen dat het belang van het ‘zorgen voor’ een centrale notie zou moeten zijn in het emancipatiebeleid.
Deze publicatie is verkrijgbaar bij Uitgeverij Koninklijke Van Gorcum.